Serbskie Selfie

Toen ik de woorden "toernooi voor professionele backgammonspelers" hoorde, wist ik dat ik met
roggelzoute vechtjassen te maken had, en het hostel in Zadar zat er vol mee. Want jullie weten net zo
goed als ik wat dit soort mensen graag in hun vrije tijd doen. Jazeker, backgammon spelen. Dit weerhield ze er gelukkig niet van om mij voor een uurtje uit te nodigen om met hun, onder het genot van een biertje en ex-yugoslavische rock, over backgammon te spreken. Helaas moet ik toegeven dat ik nog steeds niet weet hoe het spel nu eigenlijk werkt. Met mij een potje spelen, dat ging ze net iets te ver. Ik was voor hen tenslotte slechts een pasgeboren lammetje in de steenkoude, met puntige rotsen bezaaide, onverbiddelijk harde wereld van het backgammon. Ik zou door hen, gierende roofvogels van de spellenwereld, binnen een paar desastreuze zetten met huid en haar verslonden worden.

Maar goed, dat terzijde. Zadar is een mooie badplaats met een zee orgel, wat kerken en weet ik veel wat nog meer. Ik heb er zelfs, zonder dat ik het op dat moment in de gaten had, de palm paasmis bijgewoond. Een erg drukbezochte gelegenheid voor de Kroaten, die overigens nog steeds dagelijks in de rij staan om te mogen biechten. De mis was vol met zang, chirstelijke mantras en olijftakken. Op een gegeven moment kreeg ik zelfs een hand van de mensen naast mij, en gaf ik op mijn beurt de mensen voor mij ook een hand. Ik mompelde wat onverstaanbaars dat voor Kroatisch moest doorgaan en de mensen leken het te accepteren.

De volgende dag vertrok ik naar Banja Luka, een stadje in het Servische gedeelte van Bosnie Herzegovina.
Het land werd voor mij overigens met de dag complexer. Zo is er de "Republika Srpska", die een gewone provincie van het land vormt (en dus eigenlijk helemaal geen republiek is). De " Federatie" is een ander gedeelte van het land, waar veel Bosniers en moslims wonen. Zo hier en daar wonen ook nog wat Kroaten. Zonder het expliciet toe te geven, mag niemand elkaar. Dit werd mooi geillustreerd door de vriendengroep de mij opnam en mij vertelde over een uit hun midden: "hij is Kroaat, maar we mogen hem wel hoor!". De balkan, en dan met name Bosnie, werd mooi vergeleken met een glas Rakia met schorpioenen er in.

In Banja Luka Couchsurfte ik bij een jongedame en haar gezin. Ze waren orthodox van geloofsovertuiging en midden in hun paasvasten. Dit vasten betekent overigens voor hen het niet-eten van dierlijke producten en het zich niet inlaten met de dierlijke geneugten. Voor mij haalden ze overigens allerlei voedsel in huis gehaald zoals bacon en ćivapi, wat een soort kruidige vleesrolletjes zijn. Aangezien ik de enige was die dat mocht eten, werd ik er helemaal mee volgestopt. Stiekem was dit helemaal niet zo erg. Toen mijn hostes mij haar kerk liet zien (een gebouw waarin overigens geen stoelen of banken staan en waar mannen en vrouwen ieder hun eigen helft van de zaal hebben ), wilden we op een gegeven moment weer weg lopen. Toen ik mijn rug naar de houten heiligenfrescos keerde om mij naar de deur te begeven, werd mij verteld dat je de heiligen nooit je rug mag toekeren. Alles goed en wel, maar dit betekende dus dat we de gehele kerk achteruit naar de uitgang moesten lopen. Een diepdravend teken van religieus respect, maar voor mij was het allemaal maar een malle bedoeling.

De vriendengroep van mijn hostess lieten mij het uigaansleven zien. Op een avond zijn we bijvoorbeeld beland in een oud cafe dat aandeed als een kroeg die je zou zien in Yugoslavie. er hingen een paar kleine, oude fotos aan de vergeelde muren, op de tafels lage viezige kleedjes met asresten er op, er zat een groep mannen de zingen en de hele plek was gehuld in een waas van sigarettenrook. We dronken er rakia en aten wat gefrituurde aardappels (voor friet kon het niet echt door gaan). Een andere avond gingen we naar een schone rock kroeg waar we een paar servische jongemannen tegenkwamen. Deze namen ons, dronken autorijdend en selfies nemend, mee naar een ondergrondse Servische punk-eske club. De hele tent was vol en er stond een bandje te spelen met een zanger wiens stem klonk alsof hij gerookter was dan zalm. De heren die ons hadden meegenomen zorgden er voor dat mijn glas vol bleef en samen zongen we mee met de oude yugoslavische klassiekers die gespeeld werden.... althans ik deed alsof ik meezong bij wijze van het schreeuwend playbacken van willekeurige geluiden. Hoewel ik ongelofelijk sympathiek werd behandeld door hen, merkte ik dat deze ongelofelijkheid ook gold voor de onbeschoftheid waarop een van hen een van de dames met wie ik aanvankelijk naar de eerste kroeg was gekomen behandelde. Hij probeerde haar te versieren, maar op de meest ranzige manier die je je kan voorstellen. Hij droogneukte, hij beet, hij zei vieze dingen. Zijn slachtoffer was hier duidelijk niet van gediend. Dit plaatste mij in een lastig parket. Hij was altijd vriendelijk tegen mij geweest en hij had ons zelfs naar de volgende kroeg gereden. Het zou dus vanuit mij onbeschoft zijn om daar een potje oerhollandse ruzie te gaan staan stampen. Gelukking wist ik de situatie met wat handing politiek gewrommel snel op te lossen.

Na een flink aantal nachten bij het gezin te hebben geslapen, vertrok ik naar Sarajevo. Een erg moslim-georienteerde stad die op het eerste oog een unieke sfeer heeft. ik heb hier al veel over te vertellen maar ik heb zin in koffie en er mag geen drank bij de pc in het hostel. Tot de veulgende!