De Albanese blaar

Toen ik op de vangrail zat en keek naar hoe een paar grijze mannen met petjes op mompelend langs het kapotte minibusje liepen, merkte ik dat ik mij eigenlijk helemaal niet zo druk maakte. Het busje was zonder zeeën getrand en het weer had een zesjescultuur aangenomen, en kon dus met hakken over de overvolle sloot voor "wel oke" doorgaan. Het kaartje was al betaald dus mij restte niets anders dan rustig langs de snelweg te wachten. Toen na een half uur een nòg krakkemikkiger busje ons kwam ophalen om de reis naar Montenegro voort te zetten, begon ik aan mijn zorgeloosheid te twijfelen. Enkele uren later rolden we toch Herceg Novi binnen. Om dit te vieren besloten de wolken hun slagingsgerichtheid als een vlag uit het raam te smijten en mij compleet de doordenken met nat en vies. Verder bleek een betaalbare slaapplaats onvindbaar en was ik dus gedwongen om een grotemensenbus in te schieten en mij richting Tivat te begeven. Na een (door mij betaalde maar ongevraagde) rondrit in een taxi met een ongewilde stop bij een driesterrenhotel, kwam ik eindelijk in een warm hostel aan waar ik werd begroet met rakia en goulash. Over de rest van Montenegro is eigenlijk vrij weinig te vertellen: een hoop gezellige stenen, een bak met reinigend water, een stapel bomen en een plaatsje hier en daar. Ik heb veel leuke mensen ontmoet en veel dingen gezien en gedaan. Misschien kwam er soms wel een klein glaasje bier aan te pas. Ik ging op school eerder voor de acht dan voor de zes, dus jullie kunnen vast raden hoe dat mijn avonden daar zijn geiindigd.

Op een gegeven moment is zat ik bij een illegale onofficiële taxi op de passagiersstoel. De auto reed naar de grens met Albanië. "Nu gaan we het krijgen", dacht ik. En we kregen het ook. Meteen na de grenspost liep er een kudde schapen op de snelweg. Hier en daar zaten er gaten in het asfalt en er graasden koeien in de berm. De storende radiozender draaide onverstaanbare muziek en een eindje verderop trok een gebochelde boer een kar voort. In het eerste plaatsje waar ik kwam, Skhoder, werd ik meteen belaagd door bedelaars met builen op hun handen en schimmige taxichauffeurs met "vriendenprijsjes". Gelukkig had ik me op mijn aankomst voorbereid en op internet een hostel gevonden. Ik besloot hier meteen naartoe te gaan. Tijdens de dagen die hierop volgden, bleek dat Albanië eigenlijk helemaal niet zo eng is. Zoals je dat ook blij een blaar doet, moet je eerst door alle griezeligheid heenprikken voordat je bij het tere huidje komt... en het albanese huidje is erg lief en gastvrij. Na een paar gezellige avonden kreeg ik te horen dat ze bij het hostel nog vrijwilligers zochten die voor twee tot drie weken aan de slag wilden gaan. Ik ging hier meteen op in en ik werd aangenomen. Binnen vier dagen mocht ik beginnen. Dit gaf mij meer dan genoeg tijd om de hoofdstad Tirana te bezoeken.

Tirana is net als Podgorica een vreemde hoofdstad. Er is qua toerisme niet veel te beleven maar er hangt een erg gezellige sfeer. Je zou zelfs kunnen spreken van een yes-yes cultuur. (jakkes wat een flauw woordgrapje). Toch zijn er ook hier kinkjes in de kabel der goedgemutstheid te vinden. De sloppenwijk is bijvoorbeeld gunstig gelokaliseerd naast de Nederlandse ambassade. Hiernaast is er ook een (jawel daar is hij weer) pyramide. Waar de vorige pyramide was bedekt met een groene grasdeken, was deze bedekt met grafitti en gebroken steen. Ooit is ze gebouwd om de overleden communistotyran te eren. Omdat de communisten tegenwoordig om de een of andere reden niet meer zo populair zijn, is het bouwwerk in opspraak geraakt. De albenezen zien liever de machtige helm van Iskanderberg dan de ijzige randen van een complex dat er uit ziet als de geheime schuilplaats van Doctor Deathclaw. Desalnittemin was het een flinke uitdaging omnaar de top te klimmen en om mij vervolgens weer op handen en voeten naar beneden te wurmen.

Op het moment bevind ik me in het hostel waar ik de komende twee weken zal werken. Mijn volgende verhaal zal hier ongetwijfeld meer over vertellen.

Ik denk dat ik weer genoeg heb verteld voor vandaag.. De Speld had tenslotte wel een punt toen ze dit schreven: http://www.speld.nl/2014/05/09/rosalie-23-verrijkt-vrienden-met-reisblog/ .

Totterdetot de volgende!

Oh ja, ik heb ook de afgehakte hand van Johannes de doper gezien en deze zelfs, onder het priemende oog van een monnik, met slechts één glasplaatje ertussen gekust. Ieeeewwww