Roodhartig

Hee hoi hallo. Daar ben ik weer. Het is wederom een lange tijd geleden dat er op dit kleine eilandje op het internet met woordpepernoten gestrooid werd. Of met kokosnoten, voor het geval dat dat beter bij eiland-eske dingen past. Mijn belevenissen van de afgelopen weken hebben echter weinig te maken met beide nootsoorten, dus het is de hoogste tijd om maar gewoon wat letters de ether in te smijten.

Na een korte ontmoeting met Rob in Roemenië, zette ik koers naar Moldavië. Omdat we de voorgaande avond, zoals dat hoort, niet op droog brood en water hadden gezeten, werd ik gedurende mijn tien-uur durende busreis vergezeld door maagkrampen, kopkloppingen en andere narigheid. Eigen schuld dikke bult. De avond ervoor was het echter meer dan waard. Na in Iasi te hebben overnacht vertrok ik. In de bus kwam ik een Canadees tegen die net als ik van plan was naar Tiraspol te gaan, de hoofdstad van de onofficiële ministaat Transnistrië. We besloten Chisinau over te slaan en meteen door te stormen naar deze stad. Aan de “grens”, een gebouw in de kleuren van de Transnistrische vlag verfraaid met een beeldmerk van een hamer en een sikkel omringd door korenschoven, moesten we onze paspoorten laten zien en kregen we de opdracht in Tiraspol een aantal administratieve dingen te doen. Tiraspol zag er, in tegenstelling tot Chisinau, erg modern uit. Brede wegen en geen vuiltje op de grond. Alle borden waren in het cyrrilisch (in de rest van Moldavië worden latijnse tekens gebruikt) en de winkels lagen vol met luxe-ogende objecten en producten. Hoewel ik nog nooit in Rusland ben geweest, kan ik me goed voorstellen dat een russische stad er ook ongeveer zo uitziet. Wat de plek volkomen bizar maakt, is de grote hoeveeleid hamer-en-sikkels die overal te zien zijn. De volop aanwezige standbeelden van Lenin zien er perfect onderhouden uit. Alsof het sovjet tijdperk nog steeds in haar volle glorie voortleeft. Ondanks deze vele roodhartige iconografien, heeft het “land” niets van doen met het communisme. Alles lijkt gericht te zijn op weelde. Het vreemde is dat de prijzen erg laag zijn. Voor een fles wodka betaal je zo’n 15 Transnistrische Roebles; een ruwe 1euro. (ja, ze hebben zelfs hun eigen geld).

Na een paar dagen de stad en haar omgeving te hebben verkend vertrok ik (misschien met een fles van die wodka in mijn tas), terug naar Moldavië. In Chisinau woonde ik de openluchtvertoning van de finale van het WK bij. Een grote happening met cheerleader optredens in de pause en een groot feest na de wedstrijd. Opvallend was dat ze, in plaats van de volksliederen van Duitsland en Argentinië, tweemaal het Moldavische volkslied speelden. Met een grote foto van de moldavische vlag op alle schermen. “Beetje vreemd dit” dacht ik. Aangezien precies die woorden de voorgaande dagen veelvuldig door mijn hoofd hadden gespookt, haalde ik flauwtjes mijn schauders op, legde mijn hand op mijn borst en keek naar het scherm. Een dag later vertrok ik met het vliegtuig naar Tblisi, de hoofdstad van Georgie. Georgie is een mooi land. Vrij toeristisch (voornamelijk Polen, Tsjechen en Russen) en met veel moderne architectuur. De gekke “funky” aard van het georgische schrift, maken veel borden en menukaarten onleesbaar. Gelukkig staat het soms ook in het engels. De mensen zijn erg gastvrij. Ik ben al meerdere malen uitgenodigd om pizza te eten en wijn te drinken. Ik zat bijvoorbeeld op een bepaald moment in een internet café. (Een plek die overigens niet meer was dan een normal café waar ze een oude laptop hadden.) Toen ik klaar was met mijn internet gerelateerde verslavingen, werd ik door een paar oudere mannen die aan het tafeltje achter mij hadden plaatsgenomen, uitgenodigd om me te eten en te drinken. Dit betekende tientallen Georgische toasts, een onuitputtelijke voorrijd huisgemaakte wijn en genoeg eten voor vijf Timmen na de Ramadan.

Gisteren heb ik in Batumi mijn visum voor Iran aangevraagd. Ik ben benieuwd wat dat land zal brengen.

Tot de volgende!