Korrels

Soms denk ik dat de ontberingen waar ik mij dagelijks als een blinde duiker op een zandbak in stort, niet opwegen tegen de zachte plons (of plof) die daar op volgt. Gelukkig kan men in zand niet verdrinken en is blindheid in het land der blinden de normaalste zaak van de wereld. Hoewel er soms een ielige stukjes glas tussen de zachte korrels verstopt zitten, kan ik niet zeggen dat deze diepe sneeën opleveren die vervolens veranderen in ranzige zweren. Iedere kras en iedere schram is er een die ik niet zou willen missen. Goed, genoeg gesmeten met esoterische beeldspraak en verkorrelde woordkunstelingen.

Een week geleden werkte ik mijn laatste dag bij Hostel mi Casa es Tu Casa. Na een maand daar, met de handen continu uit de mouwen, te hebben doorgebracht, vond ik het wel welletjes. Na een korte stop in Tirana begaf ik mij naar Berat. Een plaats op de UNESCO wereld erfgoed lijst met een mooi kasteel en ook wat andere gebouwen. De stoep is typisch Albanees (na een X aantal weken in een land krijg je het recht om iets "typisch" te noemen, en dit recht eigen ik mij voor het gemak nu even toe). Door een aantal renovatie werkzaamheden wordt het normale trottoir afgewisseld met grote betonnen blokken en diepe kuilen. Niets is afgezet, dus een voetganger wordt gedwongen om al lopende een kameleon te imiteren: een oog op de grond voor de gaten en een oog een op de stoep voor de blokken. Als Boy George dat ene liedje niet had gezongen, dan was ik nu millionair geweest. Wellicht met een gebroken been maar dat terzijde.

Ik had besloten om te gaan couchsurfen in een klein dorpje in het midden van het land: Corovode. Toen ik hier na een lange, stoffige busreis aankwam, werd ik warm ontvangen door mijn hosts: een paar Amerikaanse meiden de werkten voor het Peace Corps. S'-avonds was er een trouwfeest gaande, zeiden ze. Omdat ik van de dokter nooit voor een feestje mag terugdeinzen, gingen we er heen. Zuchten en steunen. Het feest bevond zich op een zanderig stukje tussen twee flatgebouwen. Volksmuziek schalde luid uit de speakers en er werd volop gecirkeldanst. De cirkelans is een traditionele dans waarbij een grote groep hand in hand in een soort spiraal of cirkel danst (vandaar de naam). Er zijn veel varianten. De een nog moeilijker en ritmischer dan de ander. Vanzelfsprekend deed ik mee. Om dat ik lijd aan een ernstige vorm van witte-jongens-kunnen-niet-dansen, bleef dit meedoen van een korte duur. Omdat ik dankzij mijn lengte en uiterlijk nogal opviel, werd ik meteen door allerlei mensen uitgenodigd om raki te drinken. Op een bepaald moment werd ik zelfs meegeleid naar een geheime plek op een binnenplaats van een van de flatgebouwen waar mannen stonden te barbecueen. Aubergines en worst. Hoewel niemand echt Engels sprak, had ik het gevoel dat ik toch aan het communiceren was. De drank vloeide rijkelijk. Misschien lag het daar aan. Na een tijdje werd ik door een paar kerels meegenomen om te gaan armpje drukken. Omdat iedere Albaniër deels beer is, verloor ik alles. Alle vijftien potjes. Mijn arm schaafde open op de oude, om een vreemde reden met zout bezaaide tafel. Gelukkig kwam ik hier de volgende ochtend pas achter. Zo'n soort feestje was het dus.

Toen ik de volgende dag door het dorp aan het wandelen was, kwam ik een paar mensen tegen met wie ik kennelijk had gesproken op de voorgaande avond. Ze wilden een revanche en natuurlijk verloor ik weer. Savond ging ik met een van mijn hosts terug naar het feest (een trouwerij duurt vijf dagen). Op deze avond gebeurden gelijksoortige dingen als op de voorgaande. De volgende dag was het tijd om te vertrekken en mij richting Macedonië te begeven. "Dat lukt vast wel", dacht ik. Omdat er dagelijks maar een bus vanuit Corovode naar Permet gaat, leek het me een goed idee om deze te nemen en om vervolgens naar Korca te gaan. Vanuit daar zou de grens eenvoudig te bereiken zijn. Easy peasy. De bus ging niet. Met een hoop gemoeilijk en gedoe wist ik, met behulp van flink wat mensen, toch vervoer te vinden. Een normale jeep die was omgevormd tot een voertuig met ruimte voor negen personen. Daar gingen we dan. Alle plaatsen bezet, de tassen op het dak en onder ons een slingerende stuifweg. Omdat vervoer naar Permet zo iets zeldzaams is, werden alle mensen die langs de weg stonden te wachten opgepikt. Toen we met zijn twaalven in de jeep zaten, dacht ik bij bijzelf dat zo'n volle auto misschien niet helemaal veilig is. Uitstappen was geen mogelijkheid dus ik zou het uit moeten zitten. Toen zag ik in de verte een paar silhoutten. Schaduwen in het stuivende stof. We kwamen naderbij. Met priemende ogen kon ik zien wat het waren. Mensen; wachtend op de eerst volgende lift naar Permet. "Dat gaat echt niet passen", dacht ik. Ik had het mis. Daar zat ik dus. In een bomvolle jeep met 16 andere mensen. Een oksel hier, een hand daar en een plukken haar die overal uit staken. Na drie en een half uur hobbelen, zweten en een kleinde dosis doodsangst kwamen we eindelijk op onze bestemming aan. Het was al vrij laat dus ik moest mijn avond hier doorbrengen. Geen probleem. De volgende dag Kwam ik tot de ontdekking dat de enige bus die naar Korca ging, al in de luwte van de ochtend was vertrokken. Ik wilde voort maken dus ik besloot te liften. Ik werd opgepikt door een Nederlands echtpaar die me lunch gaven en me vervolgens in de middle of nowhere afzetten. Zij moesten naar links en ik rechtdoor. Ze hadden me uitgenodigd om met hen mee te gaan maar ik had ze gezegd dat ik toch echt richting Macedonië wilde gaan.

Toen ik op de splitsing stond met niets dan hoge bergen en lege velden om mij heen, dacht ik even aan Goirle, de beschaving en bananensmoothies. Veel tijd had ik hier echter niet voor want ik werd door een paar werklui opgepikt. Ze reden in zo'n open vrachtwagen met cementzakken er in. Omdat de kabine vol zat mocht ik in het open deel op de cementzakken plaatsnemen. De wind door mijn haren. Vrijheid. Na een uurtje werd ik in een klein dorpje afgezet. De heren moesten naar griekenland en ik de andere kant op. De plaats waar ik werd afgezet heette Carshove. Een plaats die bestond uit een cafe, drie restaurants en een flatgebouwtje. Meer niet. Het was tegen de namiddag maar ik besloot toch verder te liften. Toen ik na twee en een half uur nog steeds langs de weg stond, besloot ik te overnachten. Gestrand. De mensen waren erg vriendelijk en ik mocht gratis mijn tent opzetten. De volgende ochtend stopte er een bus richting Korca. Ik stapte in en zette mijn reis voort. Hier aangekomen stapte ik meteen in de volgende bus (eigenlijk was het een Fergone: een onofficiele bus die vertrekt als hij vol is) naar Pogradec. Toen iedereen was uitgestapt bood de chauffeur aan om me naar "Dalma, Macedonia" te brengen. "Mooi", dacht ik. "dan ben ik meteen in een dorp in Macedonië. Kan ik vanuit daar verder zien wat ik doe". Toen we bij de grens aankwamen stopte hij het voortuig. "Dalma, Macedonia", zei hij wijzend. Hij bedoelde dus de grens. Ik liep de grens over en ik liep verder. Ik liep en liep. Langs het blauwe Ohrid meer en door weelderige natuur waar slangetjes wegschoten. Na een lange wandeltocht een een korte stop waarin ik mijn noodvoedsel opat, werd ik eindelijk door een automobiliste opgepikt. Deze bracht mij naar de overtoeristische plaats Ohrid. De dag die hierop volgde Ging ik naar Bitola en daarna naar Prilep. Macedonie is mooi, opgeruimd en goed verzorgd. Ik zou zelfs kunnen zeggen dat het een beetje saai is. Albanie met al haar bulkige noestheid. Ik denk dat ik er een beetje een zwak voor heb gekregen.

Tot de volgende!