Schuimend Shkoder

Ach, frotteke! Ik ben er nog steeds. Shkoder. Wat een apart bolwerk van gekkigheid is het toch. Alsof de carnavalsconfetti met de zuid-oosterwind is meegeblazen en als rijke zaden op het Albanese zand is neergestreken. Hieruit ontpopte en ontbloeide de stad Shkoder. ("dan pakken wij Marietje van achter bij de Shkoders", verbasteringen zijn in een taal onvermijdelijk). Zo hebben ze het bijvoorbeeld bedacht om een gigantisch, pompeus communistisch monument van het centrum naar een buitengebied te verplaatsen. In dit buitengebied bevindt zich echter ook een grote vuilstortplaats. Het spreekt natuurlijk vanzelf dat deze twee stadselementen met alle gemak samengevoegd konden worden. Dit had als resultaat dat er nu vijf giganitsche, heldhaftige, bronzen communistische strijders met een harde kaaklijn en een strakke blik uitkijken over een paar karton etende varkens op een hoop plastic. Tranen van lood.

Verder is de stad ook de trotse gastvrouw van een treinstation met treinen naar Tirana. "Treinen" is echter een ietwat te voluptueze term. Er vertrekt immers per dag slechts één trein. Om 05:35 s-ochtends. Dit betekent dat het station de hele dag compleet verlaten is. Op wat verder gelegen spoorwegbielzen staan twee enorme duitse treinen. Hun robuustheid wordt benadrukt door hun baarden van bruinig roest. Hun gangen grommen en kraken als hen durft te betreden. De ijzeren platen die de vloer vormen kuchen als een man die, hoewel hij al boven de tachtig is, nog steeds dagelijks een pak sigaretten rookt en een fles raki drinkt. De deuren briezen een zeurderige zucht als je ze opent of sluit. In de volle zon worden de wagons bloedheet. Saunas van roest en staal. Veel cabines zijn nog in tact en zijn, op een gebruikte condoom en een bierblikje hier en daar na, redelijk schoon. Ik hoef natuurlijk niet te zeggen dat deze plek zich prima leent voor semi-interessante tragische balkan fotoshoots.

Een fototoestel had vroeger rolletjes. Rolletjes zijn rond, rotondes ook. Wat een bruggetje naar het volgende onderwerp.

Op de grote rotonde, de plek waar vroeger het communistisch monument stond, staat nu een grote fontijn met daaromheen wat bankjes. Het is natuurlijk prachtig om midden op de rotonde uit te kijken over de verkeerschaos zie zich voor je uitstrekt: autos en fietsers die tegen klok in fietsen, bestuurders die zo veel voorrang nemen dat je het bijna stelen zou kunnen noemen en zigeuners op zelfgemaakte motorvoertuigjes. Stel dat je tijdens het oversteken opeens verschrikkelijk moe wordt. Dan staan er op de rotonde (in de brandende zon) heerlijke bankjes voor je klaar.

Wijzen en lachen naar Shkoder is misschien wel leuk, maar toch moeten we ook even likken aan het zompig tere huidje. Boeren die je tijdens het fietsen een handje groene appelpruimpjes geven zijn niet ongewoon. Hiernaast is iedereen hulpvaardig en volledig bereid je de weg te wijzen als dat nodig is. Ik heb het vaak meegemaakt dat ik van een restaurant eigenaar een glaasje raki aangeboden kreeg. Dit kan natuurlijk ook veroorzaakt zijn door het feit dat ik dagelijks hostelgasten (want daar werk ik nu nog steeds) naar zijn restaurant stuur. De specialiteit van deze plek is overigens kokende kaas met vleesstukjes er in.

Als hostel vrijwilliger heb ik overigens de taak op me genomen om de gasten een rondleiding door de stad en haar omgeving te geven. Dus: mocht iemand hier ooit verzeild raken, dan kan ik je precies vertellen wat er te doen is en wat de geschiedenis van de stad is. Morgen vertrek ik, na welgeteld 24 dagen in Hostel Mi Casa es Tu Casa te hebben gewerkt, naar de volgende plaats. Wellicht vertel ik daarover spoedig wat meer.