Uit Hoge Bergen

Poehee, begin ik nou spontaan met een Nietzsche referentie? Jazeker. Een van de weinige privileges die een filosofie diploma met zich meebrengt. Als je maar lang genoeg in je privileges kijkt, kijken de privileges ook bij jou naarbinnen. Gelukkig zijn er zelfs in dit tijdperk voorbij goed en kwaad nog leuke en verse dingen te vertellen.

Toen ik Batumi met een Iraans visum op zak verliet, bevond ik mij in een kleine sauna-bus richting Mestia. Een dorp gelegen in de bergachtige Svaneti regio, 2000 meter boven zeeniveau. Eenmaal daar aangekomen bleek het dorp helaas geïnfecteerd met een heel vieze ziekte. Een ranzige aandoening waar men alleen over kan fluisteren. Ik heb het natuurlijk over ‘geeorganiseerd toerisme’. Dit betekende een pokdalig stadsaanzicht met puistachtige “guest houses” en etterende souvenirwinkels. De “pure cultuur” , waar je als reiziger altijd naar op zoek bent, was dus redelijk verminkt. Het tragische feit is echter dat je, als je daadwerkelijk zo’n pure plek tegenkomt, deze meteen besmet met het smerige supertour-virus. Je lange tengelige vingers bekladden, zonder dat je dat zelf wilt, alles wat ze tegenkomen. Waar een buitenlander is, is geld. Waar geld is, gaat alle goedgemutstheid als een gouden haarbal door het putje. Wat dat betreft is al het toerisme en iedere reisbeweging die je maakt een tragische bedoeling. Gelukkig werd deze these lichtelijk tegengeworpen toen ik in het populaire Mtsketa (een plaats niet ver gelegen van Tblisi) door een paar oude Kaukasus mannen werdt uitgenodigd voor een goede portie wijn en vettige Georgische vleeslapjes.

Terug naar het verhaal. Ik kwam dus aan in Mestia en maakte met een drietal Amerikanen de afspraak om de volgende dag een acht-uur durende wandeltocht naar een gletjser te maken. De volgende dag vertrokken we in de vroege ochtend. Door plassen en modderhopen, kleine beekjes en velden vol zwerfkeien struinden we voort. Zo hier en daar passeerden we een kudde grazende koeien. Altijd waren we omringd door hoge bergen die soms zelfs tepeltopjes van sneeuw hadden. Het was een prachtig gezicht. Na een lange wandeling kwamen we bij de gletjser aan. Dit was niet meer dan een grote hoop ijs betekt met kiezels, maar omdat dit nu eenmaal de definitie van het woord “gletjser” is, kon ik er vrij weinig aan doen. Omdat ik vroeger van mijn ouders alles dat op mijn bord kwam minimal één keer moest proberen, besloot ik een stuk van de ijsmassa te nuttigen. De smaak hiervan was een verukkelijke mélange van bevroren water, zand en pure vrijheid. Vanaf dat moment wist ik dat ik voor de rest van mijn leven een stukje Georgische gletjser in mij zou meedragen. Net als ‘The Scorpion King’, maar dan veel gaver.

‘s-Avonds aten we Kinkali, wat een soort deegzakjes zijn die ze vullen met soep en vlees. Net als de Bergen hebben deze voedsel-objecten tepeltopjes. Deze zijn volledig van meel gemaakt. Het is kennlijk “super pauper” om deze op te eten. Het iedee hierachter is dat deze nipjes slecht zijn van smaak en dat men na de maaltijd kan tellen hoe veel kinkali er genuttigd zijn. Als je er veel van hebt kunnen verorberen, heb je een hogere status in de mannelijke pikorde. “Swag”, zoals dat in modern termen heet.

De dag die hierop volgde vertrokken we naar Kala, een miniscuul dorpje dat niet eens te vinden is op Google Maps. Vanuit hier maakten we een dagtrip naar Ushguli. Een dorp met veel koeien, torens en oude gebouwen. Vroeger had iedere famillie zo’n toren voor het geval dat er spontaan een bloedvete met een andere famillie uitbrak, waardoor zij zich dagen in dit gebouw moesten schuilhouden. De inherente hoogheid van deze torens zorgde er voor dat de aanstormende vijand al van verre kon worden gezien. Het schijnt dat bloevetes in sommige dorpen nog steeds aan de orde van de dag zijn. Dit is niet het geval voor Ushguli, die haar torens alleen nog maar gebruikt als stallen. Het vee loopt overigens gewoon op de weg tussen de toeristen (maar wie is wie?). Deze weg is overigens niet meer dan een zandpad met stenen er in. De weg naar Ushguli is niet veel beter. Dit betekent dat je er alleen met een Jeep kan komen. Dit maakt de gemiddelde toerist, waar ik mijzelf ook toe moet rekenen, niet zo veel uit. Het dorp is het meer dan waard om een half uur in een Jeep rondgeslingerd te worden.Het is alsof je wordt teruggeworpen in de tijd. Genieten.
Vervolgens gingen we terug naar Kala om hier een traditioneel feest bij te wonen. “Kvirikoba”, heette het. Het feest speelde zich af op een afgelegen heuvel 3 kilometer buiten het plaatsje. De heuvel is vrij stijl en op de top bevindt zich een kleine kerk, die uitzicht heeft op een van de hoogste bergen van de Kaukasus. Hier komen ieder jaar honderden mensen samen om deze heilige dag te vieren. Er werd gezongen, met zware rotsen gesmeten (een traditie die stamt uit de tijd dat het festival een heidense orgie was waarin de dames een geschikte partner moesten vinden) en er werden geiten geofferd. Van het laatstgenoemde was ik per ongeluk-expres getuige toen ik door een kleine doorgang aan de zijkant van de kerk glipte. Het was geen prettig aangezicht. Het geluid dat het dier in zijn laatste momenten maakte zal mij altijd bij blijven. Dit weerhield mij er echter niet van om wat later een overheerlijk stuk vers gebraden geit soldaat te maken. Al het vlees wordt meteen na de offering in een grote pot bereid en gratis aan de aanwezigen uitgedeeld. Alle liederen werden gezongen in het Svan, een volledig eigen taal die alleen in de hoge noordelijke regionen van Georgie wordt gesproken.

Voor de middag was regen voorspeld dus we (de Amerikanen en ik) besloten de middag al kaartend door te brengen in het Guest House. Na een halve dag heerlijk de toerismesector in stand te hebben gehouden, was het tijd voor het diner. Dit bestond uit een bewonderenswaardige selectie aan brood, kaas, honing, tomaten en vlees. Alles in de prijs inbegrepen natuurlijk.

Op de laatste dag nam ik afscheid van mijn reisgenoten en vertrok ik richting Gori. Ik had die dag een paar Russische jeepfanaten ontmoet die me door anders ontoegankelijke bergpaden, via nog meer kleine dorpjes richting deze plaats wilden meenemen. Gelukkig waren de fanaten erg fanatiek. We honkten en bonkten door modderige plassen en stromende beekjes. Als ik een koe was geweest, had ik nu in paats van melk milkshake gegeven. Het was een avontuurlijke rit. Helaas kwam ik halverwege tot de conclusie dat ik, om bij Gori in de buurt te komen, door Zuid Ossetië moest. Omdat alle grenzen met Georgië potdicht zitten, moest ik mijn plan aanpassen en koers zetten naar Kutaisi, een mooie plaats waar ik al eerder was geweest. Gelukkig deden de fanaten ook deze plaats aan en kon ik met hen meerijden.

Toen ik de volgende dag in Gori aankwam, bezocht ik het Stalin museum. Een akelig vreemde plek waar deze massamoordenaar als een soort heldhaftige demigod werdt weggezet. Gelukkig is god dood dus hebben we niets te vrezen.

Tot de volgende!