Rezagreb Dogs

˝Nondeju!¨, brieste ik toen ik een paar dagen geleden in een natte tent midden in een modderig boeren veldje wakker werd. Alles was vochtig en
de hele wereld was goor. Maar goed, omdat deze blog geen Tarantino aspiraties heeft, zal ik bij het begin beginnen.

Mijn vorige verhaal had een scenische fade-out in Zagreb. Omdat de ´the end´ letters nog verre van in beeld zijn, faden we weer in op diezelfde plek. Wellicht muzikaal begeleid door ˝Green Onions˝ van Booker T and the MG´s, maar dat moeten de mensen van de final edit maar beslissen. Zagreb is een redelijk mooie stad met veel Barokke gebouwen en een rijk uitgaansleven. Veel mannen hadden overigens geen baarden, om maar even korte metten te maken met de climax waarop eerder werd geindigd. Meteen bij aankomst in de stad werd mij duidelijk dat de Zagerebianen erg houden van grote standbeelden van mannen met zwaarden op paarden. Wellicht is dit de reden van de afwezigheid van al dat gezichshaar waar ik het steeds over heb. Nóg een woord dat eindigd op ˝aarden˝ zou dit riedeltje immers ietwat absurd hebben gemaakt. Op mijn eerste nacht in de stad ontmoette ik voor de grote kathedraal een schimmig mannetje. Hij zag er groezelig en onverzorgd uit: vieze haren, oude kleren en een vreemde blik in zijn ogen. Een echt onvervalst morsig typ. Hij vertelde me dat hij een zweedse psychiater was onderweg naar een conventie. Na wat gepraat over Noord Korea en Putin (want waar heb je het anders over met zo iemand), spleten onze wegen. Gelukkig bleven mijn beiden zakken die avond ongerold. Toen ik naar mijn (wederom vrij lege) hostel terugliep, dacht ik nog even terug aan hoe vreemd het gesprek en de man wel niet waren geweest om het vervolgens weer als een misvormd aardappeltje naast mij neer te leggen. Ik ben de gliebervent, zoals ik hem nu even noem, overigens niet meer tegen gekomen.

De tweede dag kwam ik in het hostel een Indiase jongeman tegen die in Milaan woonde. Toen we rondkijkend door de straten liepen, trokken we hier en daar wel wat bekijks. Getinte mensen zijn in Zagreb een zeldzaamheid. Ik had me voorgenomen om de volgende dag te gaan wildkamperen. Van een waanzinnige Jack Nicholson wilde ik mijzelf dus omvormen tot de Indiana Jones van de kampeerstokken. Zo gezegd zo gedaan, reisde ik de volgende dag af naar een boerendorpje, kocht ik een pizza calzone voor snachts en liep ik ver een grasveld in. Een glooiend groen veld met weelderige sprieten en de blakerende zon in mijn gezicht. Toen ik mijn tent had opgezet en in het gras plaatsnam, zag ik dat ik omgeven was door spinnen, muggen, mieren en ander gespuis. Ik meen zelfs een spin met twee koppen, zestien poten en twee lijven te hebben gezien. Dit deerde mij, man van ijzer en dons, natuurlijk helemaal niets. Toen ik na enkele uren in de zon mijn kleffe calzone naar binnen werkte, zag ik dat de zon aan het ondergaan was. Op dat moment besefte ik me, dat mij na zonsondergang niets anders te doen stond dan op mijn luchtbed te gaan liggen. Ik moet dus toegeven dat ik die avond al om negen uur in mijn slaapzakje lag. Toen, na een paar uur zoete rust, begon het. Drupdrupdrup. Shit, regen... ˝als dat maar niet door mijn tent heen gaat lekken˝, dacht ik. Gelukkig gebeurde dat niet. Wat tot mijn spijt helaas ook niet gebeurde, was de stop van de regen. Toen ik de volgende dag wakker werd, klonk de jullie inmiddels welbekende "nondeju" .

Na balend mijn ranzige tent te hebben opgeruimd, begaf ik mij richting Karlovac; een rustig plaatsje met een rijke geschiedenis en een royal flush aan rivieren. De plaats bood een mooi grasveldje waar ik mijn tent kon reinigen. Het leven had weer zin en de vogels floten weer. In de stad zag ik de eerste tastbare bewijzen van de Yugoslovische oorlog. Kogelgaten in de muren zijn een normaal stadsgezicht en de oude universiteit is nog steeds onbruikbaar. In de komende landen zullen dit soort aangezichten (denk ik) nog wel wat extremer worden. Ik couchsurfte hier bij twee gastvrije studenten die er meteen voor zorgden dat ik me er goed thuisvoelde. Na wat gezellige stapavonden en een flinke hoeveelheid koffie bij het cafe van een van hun vrienden, vertrok ik naar een badplaats genaamd Zadar. Hierover horen jullie ongetwijfeld de volgende keer meer. Helaas, geen cliffhanger voor vandaag en ook geen onverwachte ontwikkeling. Jammer de pammer.

tot de volgende!