Industriële brokjes

Zoals andere dingen ook voorbij gaan, zit ook mijn eerse week er al weer op. Het waren weer een paar ontstuimige dagen. Toen ik na alle ovenverse avonturen in Villach en Klagenfurt in Jesenice aankwam, werd ik door de vader van mijn tweede ouchsurf host opgehaald. Deze nam me mee naar hun huis terwijl hij me in brokkelig engels vertelde over de plaats en zijn beroep. In het huis werd ik warm ontangen met
bier en voedsel waarvan ik de naam ben vergeten.De volgende dag gingen we naar een aantal beren in kooien kijken. Hoe gaaf dit ook was, het wekte in mij het idee dat alle Sloveense bergen wemelen van deze beesten. Helaas bleek dit bij nadere inspecite niet zo te zijn.
Diezelfde dag heb ik overigens ook wat oude kerken en natuur aangelegenheden gezien, maar eerlijk is eerlijk, daar willen jullie niet over lezen. Daar heb je reisgidsen en internetsites voor.

Na twee nachten bij mijn host (een studente biochemie) te hebben geslapen, was het tijd om mij weg voort te zetten. Na een korte stop in
Kranj, een mooi oud cultureel dorpje met moderne musea, kwam ik aan in Ljubljana. Een aangename plaats die eerder het allure heeft van een
bergplaatsje dan van een hoofdstad. Mijn ervaring in het eerste hostel was er echter een die meer "The Shining" was dan " The Sound of Music". Ik was er immers, op een paar rare oude spanjaarden na, helemaal alleen. Eigelijk was dit helemaal niet zo erg. Ik zie mijzelf toch meer als een Jack Nicholson dan als een Julie Andrews. Om potentiele "Heeeeeere's Johnny" taferelen te voorkomen, heb ik toch besloten om mij de volgende dag naar een ander hostel te begeven.

Naast het standaard cultureel geangageerde geneuezel over kastelen, beelden van dichters (midden in het centrum staat er een van de heer Brezeren, auteur van het Sloveens volksied en trots deel van de rijke korenschoof van de Sloveense geschiedenis) en kerken, heeft Ljubljana ook een kunstenaarsbuurtje met een anarchistische inslag. De kraker-achtige kroegjes en de met grafitti bekladde mure geven het geheel een intimiderende, maar niet agressieve sfeer. Hoewel ik mij daar tussen de punkers en ex-hippies goed thuisvoelde, kon ik helaas niet al te lang blijven. De buurt bevond zich in een lichtelijk schimmige omgeving en ik had geen zin om de volgende dag met een glimmend lemet tussen mijn ribben mijn reis voort te zetten. Dus, na wat gesprekken over de anarchie en guerilla-tuinieren, pakte ik mijn biesjes en liep weg. De volgende dag moest ik tenslotte weer vroeg op staan om naar Trbovlje te gaan.

Trbovlje is een industriedorpje waar al sinds de vroege 20ste eeuw zwartkool wordt gemijnd. De warmte die deze kool oplevert, wordt vervolgens gebruikt om in een gigantishe centrale stroom op te wekken. Deze centrale is overigens in het bezit van de hoogste schoorsteen van Europa: 360 meter hoog. Het dorp staat er vooral om bekend dat zij de industrial band Laibach heeft voortgebracht. Naast een band, staat Laibach ook aan de wieg van het kunstenaarscollectief NSK (Neue Slovenische Kust). Ik weet niet precies waar ze voor staan, maar ik denk dat het iets te maken heeft met het weerspiegelen van de systemische transgressie die inherent is aan ieder cultureel- en maatschappelijk construct; een socio-politieke beweging die onvermijdelijk een haast fascistisch karakter krijgt, maar ik kan me ook vergissen hoor. Laibach als band wordt trouwens ook gezien als grootste inspiratiebron van Rammstein. Je zou dus kunnen zeggen dat we zonder Trbovlje nooit hadden kunnen genieten van pareltjes als "Buck Dich" en " Zwitter". In Trbovlje couchsurfte ik bij een erg sympathieke alleenstaande moeder en haar dochtertje. Ze lieten me veel van het dorp en de omgeving zien en ze stelden me voor aan een aantal van hun vrienden.

Een van hen, iemand die in de elektrischiteitsbranche werkt, bood aan om mij een van de industriële hoogstandjes te laten zien: de epische schoorsteen. Door zijn beroep had hij de mogelijkheid om op het industriterrein te komen en mij dus erg dicht bij het bouwwerk te brengen. Alles moest snel gebeuren omdat daar eigenlijk geen pottenkijkers gewild zijn. Toen we weg wilden gaan, bleef het elektrische hek dan ook voor onze neus gesloten. Na wat luidkeelse (wat leek op) poolse ´Kurva`s en wat ge-onderhandel mochten we gelukkig toch weg. Vervolgens gingen we wat bier drinken bij de lokale brandweerman. ´Ik houd niet zo van drinken als ik nog moet rijden´, zei mijn gids terwijl hij een blik openklikte. Ik ben het die middag overigens snel afgeleerd om de Slovenen met mijn bierskills proberen af te troeven. Afijn, na een tijdje zetten we onze trip voort. Via een vissenkwekerij en wat andere plekken kwamen we tenslotte weer aan op de plek waar we begonnen waren. De volgende dag kreeg ik van mijn host nog meer dingen te zien en te horen. ´s-Avonds was er een ontmoeting geregeld met een voormalig Laibach bandlid. Onder het genot van wat schnapps hadden we het over de band en wat filosofische zwetserij waarmee ik jullie niet lastig zal vallen.

Toen mijn host en ik naderhand in de auto stapten, gebeurde er iets opmerkelijks. De radio draaide namelijk een fado nummer (Portugese traditionele muziek). Dit was de eerste keer dat ik dergelijke muziek buiten de bij mij bekende omgevingen om hoorde. In een flits dacht ik terug aan toen ik nog een klein menneke was. Bij mijn ouders achter in de auto, uitkijkend over gelige velden met kurkbomen. Ik moet toegeven dat er op dat moment een klein brokje onverteerde bacalhau* in mijn keel schoot. Een brokje dat zonder twijfel nooit zal verteren. Het was een gekke ervaring, maar dit is ook een van de redenen waarom ik met deze reis begonnen ben.

Na deze tweede nacht in Trbovlje zwaaide ik weer af. Zagreb stond op het menu. `In Zagreb wonen mannen
met lange baarden´, dacht ik vroeger altijd. Wellicht omdat de naam klinkt als hoe het liefdeskindje van Hagrid en en Gimli zou kunnen heten. Of deze gedachtegang klopt, horen jullie de volgende keer.
Sjonge, wat een cliffhanger, wat een nagelbijtend tril tril -puntje van je stoel- spannend einde van deze inmiddels te lange vertelling.

Tot de volgende!

*Kabeljau bereid op authentieke Portugese manier.