IJsco ontberingen

"Ik heb niets te Klagen, furt". Dacht ik bij mijzelf toen ik als een neusbeertje met after-vliegtuig oorsuizingen mijn voertig uithopte. Eindeijk zou ik weer eens de kans krijgen om als couchsurfer in iemand anders zaken rond te snuffelen... in de hoop dat dit alles niet zou uitdraaien op een ontbering, wachtte ik op het vliegveld van Klagenfurt totdat mijn host mij kwam oppikken.

Toen ik eenmaal in de auto had plaatsgenomen, werd mij verteld dat ik de dag en nacht in een therapiecentrum voor mensen met een eetstoornis zou gaan spenderen. Mijn host was daar al geruime tijd een inwonend therapeute. Alle patienten woonden 24/7 in het centrum, dus je zou kunnen zeggen dat er hier sprake was van hardcore bizznizz. Dit feit werd alleen nog maar versterkt door de aanwezigheid paarden en kamelen. Het verzorgen van dieren heeft kennelijk een therapeutisch effect. Na enkele van deze harige vrienden op een gepaste wijze te hebben aangeraakt, was het tijd voor lunch: een groen stampmoesje van brandnetels en een stuk cakekoek. De smaak hiervan lag niet helemaal in mijn straatje maar omdat de jongedame naast mij met sterke tegenzin werd geholpen met eten, besloot ik met een vrolijk gezicht verder te slurpen. Smiddags gingen mijn host en ik, samen met wat meiden uit de kliniek een rondje rijden. Toen we op een gegeven moment ijs gingen eten, besefte ik dat dit voor hen een heftig moment was. Als je al een flinke tijd vecht tegen je eetstoornis, is het eten van een ijsje immers een grote stap in de goede richting. Een van de meiden zei toen haar het ijsco-vraagstuk werd voorgelegd letterlijk: "nee, doe me dit alsjeblieft niet aan". Een ijsje eten is dus niet voor iedereen gesneden koek.

Om de dag/avond op gepaste Oostenrijkse manier af te sluiten, werd ik door mijn host uitgenodigd naar de kelder van het gebouw. Omdat de geschiedenis leert dat Oostenrijkers erg goed weten wat ze moeten doen met kelders, besloot ik op de uitnodiging in te gaan. Op deze donkere, ondergrondse plek bevond zich een stalen deur met spijlen. "Oke doei, dat was het dan" , dacht ik eventjes. Gelukkig stond achter de deur een flinke verzamling schnapps waar we even van mochten genieten. De volgende dag was het alweer tijd om mijn reis voort te zetten. Na een barre tocht door Klagenfurt, een lange verkentocht door Villach en een medium-korte treinreis, kwam ik in Jesenice aan. Hier werd ik door het gezin van mijn volgende surf host warm ontvangen met bier en gezelligheid. Hierover komt wellicht de volgende keer wat meer. Ik begin meutig te worden.
Tot de volgende!